Lao-Lao

Hin Heup, dinsdag 29 November 2011

Op ons dooie gemak vertrekken we uit Vang Vieng, het is half 10. Er wachten ons 60 km, licht heuvelachtig traject, met als eindpunt een guesthouse in een omgeving waar weinig te beleven valt. Dus vroeg aankomen hoeft niet. We merken al snel dat het tempo niet hoog zal zijn, de weg kent weer vele erg slechte stukken. Het is ook erg druk met vooral zwaar vrachtverkeer, ze rijden erg hard en veroorzaken enorme stofwolken. We rijden haast half in de berm, wat niet erg opschiet. Voor het eerst zien we twee fabrieken langs de weg. Het blijken cementfabrieken te zijn, een oude, nogal sterk walmend en een nieuwe fabriek, die er tamelijk schoon uitziet. Beide fabrieken worden door China en Laos samen gerund. We komen ook vele, zwaarbeladen cementauto’s tegen. De weg wordt behoorlijk kapotgereden.
We merken dat Laos in zijn ontwikkeling sterk afhankelijk is van hulp van buiten: we hebben projecten gezien gesponsord door China, Thailand, Australië, Singapore, Japan,Vietnam en Korea. Daarnaast vraagt het land ook veel hulp bij het opruimen van bommen, die tijdens de Vietnamoorlog geloosd zijn door terugkerende Amerikaanse bommenwerpers. Per hoofd van de bevolking liggen er nog steeds de meeste hoeveelheid explosieven ter wereld . Het oosten van het land is hierdoor nauwelijks bruikbaar voor agrarische doelen.
Het slechte wegdek heeft ons tot nu toe weinig problemen opgeleverd, maar vandaag gaat het dan toch mis. Letterlijk een klapband, een scherpe steen heeft zich door buiten-en binnenband geboord. De binnenband is snel geplakt, kijken wat de buitenband gaat doen. Die redt het dus ook niet. Na een paar honderd meter klapt de binnenband nog een keer, vlak naast het eerdere gat. Nu maar rigoureus te werk gegaan, zowel binnen- als buitenband vervangen door nieuwe exemplaren. De buitenband slepen we tenslotte al jaren met ons mee.
We vervolgen onze weg, maar dat duurt niet lang. Ali wordt aangesproken door een Engelssprekende Laotiaan op een brommer. Hij is leraar wiskunde en hij nodigt ons uit in zijn huis, iets verder op.
Volgens gebruik wordt de kennismaking gevierd met het drinken van Lao-lao (Laotiaanse whisky). Deze drank is intussen door een familielid gehaald (in een plastic zakje) . Het drankje wordt steeds bijgeschonken in een fles waar allerlei kruiden inzitten. Daarna moet er gedronken worden, eerst door de gastheer, daarna de gasten. Er is een glaasje, wordt telkens bijgevuld en moet in een teug worden geledigd. We weten het duidelijk en acceptabel te maken dat we nog een eind moeten fietsen en laten het bij een glaasje. Onze gastheer vraagt zonder enige gene een bijdrage, omdat hij aanneemt dat we heel erg rijk zijn. Dat is wel een afknapper, we hebben hem wat geld gegeven en zijn snel vertrokken.
De weg blijft slecht, er wordt nog steeds gejakkerd. Er zijn weinig bochten, afremmen is niet nodig. Resultaat honderden meters bruinige stofwolken. Leuk is anders, het vele groen en de rust van de omgeving kan dit niet compenseren. Er zijn minder dorpjes langs de weg, deze liggen meer langs de rand van het Nam Ngum meer. Op een gegeven moment fietsen we langs de kreekachtige uitlopers van het meer en zien we een dorpje met uitsluitend visstalletjes. De grote weg wordt om dit dorpje geleid, het is dus wel mogelijk iets aan de leefomgeving te doen. Waarom hier wel en elders bijna niet?. Het dal is nu vaak breed genoeg om het zware verkeer uit de dorpjes te houden.
Erg smerig komen we tegen half vier bij het guesthouse aan, daar blijken al twee Nederlandse fietsers te zijn. Jongelui die we nog niet eerder ontmoet hebben en ook verder naar het zuiden gaan.
Groet, JA