Zwoegen

Puente Vadillos, 31 mei
Toen wij gisteravond terug kwamen op onze kamer bleek de (centraal geregelde) verwarming aan te staan. Er werd voor de nacht 2 graden verwacht. We hebben het dus niet koud gehad. Het is weer wolkeloos blauw als we om half 11 Cuenca uitrijden. We verlaten de stad over een mooi fietspad door een diepe kloof. Na een aantal kilometers verdwijnt de kloof en rijden we open landschap in. De weergoden verrassen ons met een cadeautje voor Ali’s verjaardag, n.l. een stevige tegenwind! Ook het fietsboekje doet mee: de hoogtegrafiek in dit boekje gaat uit van hemelsbrede hoogteverschillen. De eerste 50 km. van de route vandaag laat een horizontale lijn zien op ongeveer 1000 m hoogte. In werkelijk heid gaat het steeds pittig op en neer tussen 900 en 1100 m. En met die tegenwind is het dan ook hard werken.
Ook de aanduiding van het hoogste punt op de route (1150 m) ligt op een verkeerde plek, 10 km verder dan ingetekend. Dit betekent dat waar wij denken te kunnen afdalen, we echter weer pittig moeten klimmen en dat nog wel vlak voor ons eindpunt! Na ruim 70 km. zijn we pas om 6 uur bij het geplande hotel. In de gelagkamer brandt lekker het open haardvuur. Tegen de avond gaat ook de verwarming aan in het hotel.
Molina de Aragon, 1 juni
We volgen de Rio Guadiela door een diepe kloof, de Hoz de Betete. De weg stijgt moeizaam langs en zelfs een keer door de rotsen omhoog, met de rivier diep daaronder. Voordat we het door hebben zijn we de kloof alweer uit, zonder een foto gemaakt te hebben. We stijgen verder naar het hoogste punt van de Hispaniaroute ( afgezonderd van de grens met Frankrijk in de Pyreneeën) . Volgens het boekje 1370 m maar op de GPS 1415 m. Het boekje suggereert weer een continue klim of daling, maar de werkelijkheid is totaal anders. Een klim of daling van minder dan 5 km lengte wordt niet afzonderlijk ingetekend. Daardoor worden de klimmen dus veel heftiger dan verwacht. (De afdalingen trouwens ook , maar dat is en minder groot probleem). Zo maken we opnieuw kennis met de Taag. Op onze vorige reis hebben we de bron en de Poort van de Taag mogen bewonderen, in deze reis de monding en nu de Puente Tago. Dat hebben we geweten! We werden al gewaarschuwd door borden: matig uw snelheid, steile afdaling! En een bord 11%. We denderen naar de brug toe en zien een super heldere Taag onder ons stromen. Maar dan. Weer omhoog! Dit keer liefst 13% blijkt ruim een km verder. Voor Ali, inmiddels een jaartje (of dagje?) ouder geworden iets te veel. Dat wordt lopen en duwen. Joop kan het zadel houden en stopt regelmatig om te rusten en Ali te helpen. Op de kaart zien we dat we nog een riviertje kruisen. Zelfde verhaal! Het zwoegen wordt gelukkig beloond door de fantastische natuur waar de route ons vandaag door voert. Ook de laatste 15 km afdaling gaat sterk op een neer, alleen de laatste 3 km gaan echt naar beneden en brengen ons in Molina de Aragon. Over een traject van nog geen 60 km doen we achtenhalf uur. Voor zover we ons kunnen herinneren hebben we niet eerder een zo zware klimdag gehad. Dit werd mede mogelijk gemaakt door een nog hardere tegenwind dan gisteren. We zoeken een hotel op, frissen ons op en bekijken het stadje. Middeleeuws, oude kerkjes, nauwe straatjes en uiteraard een burcht, goed geconserveerd. Ook nu gaat in het hotel de verwarming weer aan en dat in juni!
Calatayud, 2 juni
Voordat we op weg gaan drinken we buiten(!) in het zonnetje op het terras van het hotel nog een kopje koffie. Uit de wind, dat wel, anders is het te koud. Zodra we Molina verlaten gaat het weer stevig bergopwaarts. Klimmen en dalen gaan zo bijna 25 km door, door een eenzaam en verlaten landschap, waar wat landbouw wordt gepleegd. De wolken komen weer opzetten en het koelt daardoor sterk af. Ali doet zelfs haar handschoenen weer aan en ritst de pijpen aan de broek. Als we de regio Aragon binnenfietsen gaat de weg over in een leuk klein weggetje dat door de heuvels kronkelt. Het gaat nu gestaag naar beneden door een betoverend landschap. Daarna volgt nog een klim van 6 km, maar met acceptabele stijgingen. We dalen daarna af naar Calatayud waar we een hotelkamer hebben gereserveerd. Dat blijkt een luxe kamer in een groot modern gebouw te zijn. Hoogstwaarschijnlijk een zakenhotel waar de prijzen in het weekend kelderen. Als we het stadje doorslenteren zien we weer veel families op de vele terrassen zitten. Ze zijn op hun best gekleed. Veel meisjes in bruidsjurkjes en jongens in matrozenpakjes. Het lijkt wel of alle kinderen uit het stadje communie doen! Om 19.45 beginnen de klokken van de prachtige Iglesia San Juan ( er zijn hier nog fresco’s van Francisco Goya) te luiden. De terrassen stromen leeg en iedereen loopt richting kerk. Wij ook, nieuwsgierig geworden. Even later verlaat een processie de kerk. Een optocht van kinderen, broederschappen, geestelijkheid, militairen en fanfare slingert zich door de nauwe straatjes. We genieten van dit schouwspel dat ter ere van Corpus Christi wordt gehouden. Gelukkig is het in de loop van de dag helemaal opgeklaard en is duidelijk voelbaar dat het mooie weer er aankomt.
Adios, JA

En natuurlijk nog bedankt voor de ontvangen felicitaties per telefoon, sms (doet het weer!), mail en via deze blog. Hartverwarmend.