Grrrrriekenland

Diakofto, 15-06-2016
We staan om 8.30 op het stationnetje en zien al een grote drukte. We gaan naar het loket en horen dat we nog mee omhoog kunnen om 8.45 en om 15. 50 weer terug. De trein rijdt in het weekend 5 keer, dus heen en terugreis is strikt gereglementeerd, met vaste plaatsen en beperkte capaciteit. Het traject door de kloof is inderdaad adembenemend. Soms moet de trein stapvoets, piepend en krakend , meer dan 20% overwinnen. Halverwege het traject stappen vele mensen uit om terug te wandelen naar Diakofto. De kloof is plaatselijk zo eng dat de wandelaars een stukje over het spoor moeten lopen. Kalavryta is een wintersportplaats, maar ook een plaats van groot nationaal belang. In 1821 begon hier de vrijheidstrijd tegen de Turkse machthebbers. Het banier waar de strijders hun eed van belofte op aflegden is in het klooster Agia Lavras. Hier willen we naar toe, een wandeling van 6 km omhoog over een rustige weg. In het klooster mag niet worden gefotografeerd, maar daar legt Ali zich niet zomaar bij neer en zonder flits maak ze enkele beelden van het interieur van de kapel. In het museum is een suppoost, dus daar lukt het niet. Terug in het dorp bezoeken we eerst het monument ter nagedachtenis van de moord op de mannelijke dorpsbevolking op 13-12-1943 als vergelding op partizanenactiviteiten. De vrouwen, opgesloten in een brandende kerk, konden nog net op tijd hieruit ontsnappen. Het dorp is intussen volgelopen met Griekse dagjesmensen. Vooral de hoeveelheden voedsel dat naar binnen wordt gewerkt blijft ons verbazen. Veel kinderen zijn te dik. Stipt op tijd zijn we terug bij het stationnetje, we hebben nog een minuut. Als we de hoek omkomen zien we, tot onze verbijstering, dat de trein voor onze neus wegrijdt. Wel potver.... Nooit gaat hier iets op tijd, te vroeg kan dus ook. Om 15.50 staan we, met een behulpzame Griek, bij de balie van de kaartverkoop. Hier wordt ons kaartje alsnog omgeboekt naar de 17.08 trein, blijken er toch nog 2 plaatsen vrij te zijn. Als we de Griek(se) samenleving willen typeren kunnen we maar op een woord komen die het omvat: nonchalant. We zijn best hongerig geworden dus we gaan maar vroeg eten, hebben we dat alvast gehad. Morgen naar Patras en dan zien we wel verder. Ali's linkerschouder is gaan opspelen door trekwerk, min of meer aan het stuur trekken doe je automatisch als je klimt. En dan ook nog het regelmatig duwen van de zwaar beladen fiets de berg op. We plannen sowieso ergens een aantal rustdagen in.
Adio, JA