De stad van de maskers

Dan Sai, 01-02-2019

Om half 7, het wordt dan licht, staan we op. De fietsers in de bungalow naast ons, Engelsen, zijn dan al vertrokken. Wij vertrekken weer om half 8 en fietsen langs het eetstalletje van gisteravond. De mevrouw is al aan het kokkerellen. Ze ziet ons en zwaait ons enthousiast na. Tijdens de eerste ijskoffiestop wordt Ali gewenkt door de mandenmaker aan de overkant. Of ze een superklein langwerpig mandje wil kopen. Ali neemt het ding in haar handen en bekijkt het uitgebreid. Ze haalt haar schouders op en zegt in het Nederlands: “Mwah, niks an”. De mannen krijgen de slappe lach. Ali ook. Het ding lijkt verdacht veel op een peniskoker! De route lijkt veel op die van gisteren. De klimmen zijn vergelijkbaar, echter 10% maximaal. Ali kan ze fietsend bedwingen. Op een kort klimmetje, 300m 10%, wordt ze boven opgewacht door mannelijke monniken die haar aanmoedigen. Ze krijgt een blikje cola als beloning. Joop is er al en staat een ietsje verderop. Hij wordt bediend door vrouwelijke monniken en krijgt een flesje Fanta. Terwijl Ali staat te praten met de mannen, gooit één van hen een plastic flesje in de berm. Ali steekt juffig haar vinger omhoog en zegt in het Engels dat dit slecht voor het milieu is. De monnik raapt beschaamd het flesje weer op.. Een andere monnik vraagt of zij Thailand mooi vindt. Prachtig! Behalve die rommel in de berm. Boeddha is het vast met haar eens.... Om half 2, na 70 km, rijden we Dan Sai binnen. Na 12 uur wordt het bloedheet. Ali is een beetje oververhit. Ze schiet een 7Eleven binnen om af te koelen en iets te eten te kopen. 7Eleven is een Amerikaanse winkelketen die in de wat grotere plaatsjes alom tegenwoordig is in Thailand. Na 2 Resorts te hebben bekeken en afgekeurd, kiezen we voor Family Resort. Leuk en kneuterig. Prima schone bungalow. Dan Sai is een slaperig stadje waar 362 dagen per jaar eigenlijk niets gebeurt. Maar tijdens het 3-daagse Phi Ta Khon Festival staat het stadje op zijn kop. Geesten en demonen spelen een grote rol. Er is een grote optocht. De stedelingen hullen zich in kleurige kledij en dragen een geestenmasker. De sterke drank ('witte whisky') vloeit rijkelijk en er wordt uitbundig gedanst. We gaan eten in een restaurantje in de hoofdstraat. Er is hier wel een menukaart, maar uitsluitend in het Thais en alleen tekst. Geen plaatjes. Gelukkig hebben we de menukaart van het resort in Nong Kai (met foto's en Thais/Engelse tekst) gefotografeerd. Dat biedt een geweldige uitkomst. We kunnen nu probleemloos ons eten bestellen. (Het bestellen van bier lukt ons al vanaf dag 1!). Op de terugweg doen we inkopen voor het ontbijt van morgen.
JA