Over vele Collen

Bagneres de Bigorre, 12 juni
Het bar slechte voorjaarsweer hier in de Pyreneeën heft veel sneeuw op de Bergen opgeleverd. En dat is wat we steeds zien, zo pedalerend langs de Cols. Het gaat steeds stevig op en neer. Er zitten regelmatig stukjes in van 1 km en langer, met klimmen van 10-11%. Ali blijft nu ook steeds in het zadel. Ze is weer helemaal bijgekomen van de barre overtocht en bovendien schijnt de zon uitbundig. We genieten enorm van de prachtige uitzichten op de sneeuwbedekte toppen en daaronder de met bloemen bedekte groene hellingen. Halverwege de rit komt Ali tot ontdekking dat ze haar fijne Lidl soft-shell jackje op het terrasje van de camping heeft laten liggen. Shit! Intussen is natuurlijk duidelijk geworden dat Lidl vaak in onze verslagjes voorkomt. Het is dan ook niet moeilijk te raden dat we door dit bedrijf worden gesponsord (!?) Vlak bij de camping waar we ons tentje opzetten bevindt zich een Lidl. Tegen beter weten in kijken of hier ook nog zo’n jackje is. Niet dus, maar wel is er Hefe Weissen bier te verkrijgen. We zetten 2 blikjes in de diepvries en fietsen eerst naar het stadje om daar rond te kijken. Op de terugweg doen we boodschappen (bij Lidl dus) en de 2 blikken staan er nog, nu heerlijk gekoeld. Je moet als fiets-kampeerder wel inventief zijn.
Nestier, 13 juni
We gaan op weg om, volgens het boekje, het zwaarste traject van de Katharenroute te fietsen. Naast de gewone langere klimmen van 6-7% zitten er klimmen in van vervolgens:
8/11% - 1600, 8/10% - 2000, 8/10% - 4600, 11% -300.
Het is zwaar bewolkt en wat mistig , dus geen last van de warmte in ieder geval. Jammer van de uitzichten trouwens. Bij de eerste klim moet Ali een paar honderd meter voor het eind afstappen. Dat had ze niet gedacht, gisteren ging het zo goed. Boven gekomen blijkt het gelopen stukje maar liefst 13% te zijn . Geen schande om dit te lopen. Joop, die klimgeit, gaat pas boven de 10 % in de kleinste versnelling. Onderweg zijn we de laatste dagen vele kleine gehuchtjes gepasseerd. Vaak is er nog wel een boulangerie, maar geen café. En dus geen koffie onderweg. In Spanje is het precies andersom, elk gehucht heeft wel een kroeg, soms wel twee of drie, maar geen bakker. Het café fungeert daar ook als uitgiftepunt voor pan. Het moge duidelijk zijn wat onze voorkeur heeft. Nadat de moeilijkste klim is geweest wordt het weer slechter en slechter. Als we voor de tweede keer in een bushokje staan te schuilen voor een hoosbui ( bij “normale” regen blijven we fietsen) bellen we naar het dichtstbijzijnde hotel voor een kamer(nummer uit fietsboekje) . Er is alleen nog een Chambre Supérieur beschikbaar, nou dat moet dan maar. De kamer blijkt een salon te hebben, naast het slaapgedeelte. Wel handig met al die natte tassen. De keuken heeft een bijzondere vermelding: Table Distinguée. Oftewel op het niveau van een Michelin ster. Nou, dat gaan we dan maar uitproberen, de rekening is van later zorg.
We kunnen kort zijn: voortreffelijk!
Au revoir, JA