Ontmoetingen

Dai Ninh, maandag 22 februari

Om 6.30 uur op de fiets, koel en bewolkt. Goede weg, de kilometers vlogen onder de wielen vandaan. Ook minder verkeer, de vakantie voor de Vietnamezen is weer voorbij en de scholen zijn weer begonnen. In Loc An kon Ali haar nieuwsgierigheid niet meer bedwingen en ging met fiets en al een weekopening op het schoolplein enigszins verstoren. Ze werd echter wel vriendelijk ontvangen door de leerkrachten.
Vervolgens werden we enkele kilometers verder aangehouden door een wild zwaaiende man, die van een motorfiets was afgestapt. Toen hij zijn helm afzette, herkenden we hem: het was een Amerikaan, die werkzaam is in het Damb’ri park, met als taak met buitenlandse gasten te converseren. In het restaurant hadden we enige tijd met elkaar gekletst. Nu was hij met een Vietnamese vriend op weg naar Da Lat, om daar een paar dagen door te brengen.
In Di Linh, naast de markt, een tweede ontbijt genuttigd: stokbrood met smeerkaas (La Vache qui rit) en komkommer. De kwaliteit van het stokbrood is mogelijk nog beter dan in Frankrijk.
De bewolking begon wat op te trekken en het werd dus warmer, maar de omgeving werd ook duidelijker te aanschouwen: voornamelijk koffie- en theeplantages en ook enkele rijstveldjes.
De weg werd heuvelachtiger, met enkele klimmen van 10%, dit keer geen probleem.
Op weg naar de top nog wat gedronken en gerust in een hangmat.
Om half een, na circa 70 km, waren op de plaats van bestemming. Inchecken, installeren, douchen en eten. Het in ons boekje aangeraden restaurant bleek al een jaar gesloten, we hebben zelf maar iets gezocht en gevonden. Het menu hing aan de muur en we zouden net mbv ons “Vietnamese Phrasebook” een vertaalpoging ondernemen, toen we werden aangesproken in het Nederlands, door een backpackend meisje. Zij was met een “Easy Rider”, een Engelssprekende Vietnamese gids per motor op pad. Deze gids heeft het menu uitgelegd.
De rest van de middag wat aangelummeld, op TV was zelfs een Duitse zender te ontvangen, zodat we weten dat het weer in Nederland nogal regenachtig is (en blijft).
Na het lummelen even de benen gestrekt en naar het stuwmeer gewandeld en daar “gebabbeld” met een paar Vietnamese meisjes. ’s Avonds weer terug naar hetzelfde restaurant, we waren immers op de hoogte gebracht van de menukaart. De kokkin had er echter geen vertrouwen in, we moesten mee naar de keuken om aan te wijzen wat we wilden eten. Het is Cá Lóc Kho Tô geworden, heerlijk. Kenners weten natuurlijk dat dit (scherp) gekruide en gemarineerde karper bereid in een kleipotje is, samen met groenten en rijst.

Groeten JA