Naar de punt van de hak

Leuca, 19-05-2018

Prima geslapen in ons tentje. Hoewel... Om ongeveer 2 uur moest Joop plassen. In de (voor)tent hebben we een opvouwbaar bakje (plaspotje) staan gevuld met een laagje water. En voila! Behalve als het bakje een beetje lek blijkt te zijn. Dus vannacht stond Joop met een klein doekje het grondzeil te dweilen. Dan maar een plasje tegen de boom. Ali is in het pikkedonker met een zaklantaarn naar her toilet gelopen. Intussen moest Joop ook nog zijn luchtbedje van wat extra lucht voorzien. Tja, kamperen... 's Morgens gaan we eerst Otranto bekijken. Een van de vele mooie plaatsjes aan deze kust. Het stadje is in de 15e eeuw veroverd geweest door de Turken. Maar gelukkig heeft de prachtige mozaïekvloer in de basiliek dit overleefd. Over monnikenwerk gesproken: in zijn eentje is een monnik een paar jaar bezig geweest deze prachtige vloer te leggen. Daarna fietsen we naar Santa Cesarea Terme. In de 18e eeuw een geliefde badplaats voor de elite. De villa's werden in Moorse stijl gebouwd. Tot op heden past men deze bouwstijl nog steeds toe. Heel bijzonder. De kustlijn is subliem. We klimmen regelmatig van zeeniveau tot boven de 100 m. Dat levert prachtige plaatjes op. Met een stevige rugwind, een goed wegdek, weinig verkeer en een heerlijke temperatuur hoor je ons niet klagen. We zijn het met elkaar eens dat deze kustroute een van de mooiste is die we ooit gefietst hebben. Voor dat we afdalen naar Marina di Leuca stoppen we bij de Basiliek in Santa Maria di Leuca. Hier zou Petrus voet aan wal hebben gezet. De tempel die er stond en waar nu de Basiliek is opgebouwd stortte spontaan in toen hij langs liep. We zijn nu op het meest zuidelijke puntje van Puglia en Otranto is het meest oostelijk gelegen stadje van Italië. We ruilen de Adriatische zee in voor de Ionische zee. Op camping Villa Paradiso zetten we ons tentje op, schuin tegenover het toiletgebouw.
Ciao, JA

N.B. Na enig geharrewar staan de juiste foto' nu bij het vorige verslag.