Weer op vaste wal

Tarquinia, 29 juli
Voordat we aan boord gaan fotograferen we eerst nog de Sardijnse vlag. Dat is zo ongeveer de Corsicaanse vlag in viervoud. We zijn er achter gekomen dat het iets te maken heeft met de witte hoofdband, een vrijheidsteken uit de tijd van de kruistochten. We zijn ruim op tijd bij de boot ( 7.45 uur) en kunnen direct aan boord, de boot vertrekt pas om 9 uur. Het is drukkend warm en bewolkt, dus gaan we linea recta naar de airconditioned lounge. Alle comfortabele banken zijn al in bezit genomen door slapende mensen. Dat verbaast ons, later bedenken we dat deze boot waarschijnlijk vannacht vertrokken is uit Cagliari en hier een tussenstop maakt. Onze fietsen staan keurig gestald in een (niet afgesloten) ruimte. Als de boot in Civitavecchia is aangekomen en we, uit onszelf ,de fietsen willen pakken en de tassen er aan willen hangen worden we teruggefloten. Eerst moeten we wachten op …? Als het zover is worden we bijna van boord gesmeten. We pakken de tassen, daarna de fietsen. Een purser neemt de fietsen ter hand en zet ze op de kade. Wij worden gemaand haast te maken met de bagage, hij helpt zelfs mee met tillen. Voordat we goed en wel klaar zijn komen de nieuwe passagiers alweer aan boord. De camping, 20 km verderop, in Tarquinia Lido, is zo deprimerend, dat we besluiten onderdak te zoeken in Tarquinia. Eerst weer langs de receptie om te proberen het erg hoge overnachtingsgeld terug te kunnen krijgen. Het lukt Ali zowaar! We vinden voor 18 euro meer een prachtige B&B, zonder de B van Breakfast. Zo hebben we het eigenlijk liever, voor de breakfast vertrekken we toch te vroeg en we kunnen ons uitstekend zelf redden. Als we de eigenaresse vragen naar een restaurant zegt ze spontaan: “niet doen, de restaurants hier zijn veel te duur voor het gebodene. Vlakbij is een grote supermarkt, hier staat een koelkast en er zijn zitjes. Doe alsof je op de camping bent en verzorg je eigen maaltijd”. We hebben ook niet zoveel zin om op zoek te gaan naar een restaurant, de supermarkt heeft een uitgebreid assortiment, dus we eten in de tuin.
Tarquinia, 30 juli
Omdat het adres ons zo goed bevalt en Tarquinia één van de belangrijkste steden ten tijde van de Etruskische beschaving was besluiten we een dag te blijven. De Etrusken leefden grofweg ten zuiden van de Arno en ten westen van de Tiber. Het hoogtepunt van deze beschaving lag rond 700-200 voor Christus. Daarna zijn ze langzaam opgegaan in de Romeinse beschaving. We hebben op eerdere Italie-reizen al veel gezien in dit gebied maar Tarquinia nog niet. De grote Etruskische begraafplaats met zijn vele tombes, staat op de Werelderfgoedlijst. Tot lunchtijd zijn we “zoet” met het afdalen in de tombes. We vinden de fresco’s indrukwekkend. Bij de middeleeuwse stadsmuur is een mooi park met picknickplekken. In een Alimentari maakt de kruidenierster lekkere broodjes voor ons, geeft bekertjes en servetjes mee en wenst ons een goede picknick. Daarna gaan we naar het Nationaal Etruskisch museum. De collectie is interessant en heel uitgebreid, de presentatie is echter niet van deze tijd en het personeel onverschillig. Ze houden zich bezig met kruiswoordpuzzels en telefoneren. Jammer. Maar kan het zijn dat Italië zoveel cultureel erfgoed heeft , dat men er onverschillig mee omgaat? Er hangt natuurlijk wel een prijskaartje aan om alles goed te onderhouden en te presenteren. Eerst maar eens de entreeprijzen verhogen, want die zijn belachelijk laag. Een combinatieticket voor het museum en de necropolis kost slechts 8 euro ( op grond van zijn leeftijd mocht Joop zelfs gratis in de Necropolis, niet gedaan trouwens).
Capodimonte, 31 juli
In Tuscania pikken we de Reitsma route naar Rome op, wij fietsen echter in omgekeerde richting. Van de drie varianten die hij beschrijft is dit de hoofdroute en ook de zwaarste. Een jaar of 6/7 geleden hebben we de “lichte” variant naar Rome gefietst via Ravenna door Umbrie. Met deze fietsen en de opgebouwde fietsconditie durven we nu de “zware” variant wel aan. Grappig is dat we nu het gevoel hebben pas echt in Italië te zijn. Sardinie heeft, net als Corsica, toch iets geheel eigens. Die oude stadjes met de middeleeuwse muren, fonteinen en Duomo’s hebben we sinds Spanje wel een beetje gemist. En we komen nu weer Nederlandse fietsers tegen. Omdat we in tegengestelde richting fietsen hebben we weer veel staan praten. Ook wel weer leuk. Bij het Lago di Bolsena rijden we langs een aantrekkelijke, kleine camping en we besluiten spontaan te stoppen. Het tentje staat op het gras, tussen de olijfbomen en met uitzicht op het meer. Helemaal prima. Ook het weer werkt mee, de temperatuur is rond 30 graden, een stevige bries zorgt voor verder afkoeling. Niet vergelijkbaar met Sardinie, daar was het echt heet en weinig wind.
Ciao, JA